www.lostdharma.fora.pl

Candy_Lie

- Postaram się zapamiętać. - odparł i mrugnął do niej porozumiewawczo, spoglądając na owoc swojej pracy. Po oczyszczeniu rana nie wyglądała groźnie. Było to niewielkie przecięcie widniejące na prawym policzku.
- Do wesela się zagoi! - dodał i z lekkim uśmiechem i ponownie się rozejrzał. - Powinniśmy pomóc innym. - mruknął marszcząc brwi.

Alex

-Dobrze chodzmy0 wstała i rozejrzała się- ja poszukam jakiś koców. I jedzenia!

Candy_Lie

- Koce znajdziemy potem. Na pewno są w samolocie, a raczej tym co z niego zostało. A nie powinnaś chodzić tam sama. - odrzekł rozglądając się dookoła, jakby chciał wypatrzeć osoby, która najbardziej potrzebują pomocy. Aż wreszcie dostrzegł samotną kobietę w ciąży. Lekko skrzywił brwi.
- Chodź. - pociagnął za sobą dziewczynę i ruszył.

Alex

Ruszyła posłusznie za nim spoglądając czasem w niebo.
Podeszła do kobiety w ciąży.
-Jak sie pani czuje?

Candy_Lie

- Moje dziecko...nie poruszyło się od czasu katastrofy. Nie wiem co robić.. - wydusiła z siebie młoda dziewczyna spoglądając z rozpaczą to na Larę, a to na mężczyznę, szukając u nich pomocy.
- Nie mogę je stracić. - dodała i otarła brudne od sadzy policzki.

- Wszystko będzie dobrze. Dziecku na pewno nic nie jest. - odpowiedział i kucnął przy niej, badając puls. Wiedział, że tutaj, niewiele może dla niej zrobić. Wszystko zależało do Wyspy...tylko do niej.
- Zaprowadzimy Cię w bezpieczne miejsce. - dodał i pomógł jej wstać, spoglądając na Laryssę.

Skrzynia

Pierwsze chwile grozy już minęły, co wcale nie oznaczało, że było lepiej. Wszyscy ocaleli nadal byli przerażeni, wielu cierpiało z bólu, inni z utraty bliskiej osoby. Ale w powietrzu wisiała cały czas nadzieja. Nadzieja, że może być już tylko lepiej.

Matt i Sue powoli doszli do wraku samolotu. Panował tu niemiłosierny nieład. Powoli wszedł do wnętrza maszyny, uważnie stąpając po porozrzucanych elementach wyposażenia i bagażach.

Alex

Pomogła wstać kobiecie. Nich juz ta cholerna pomoc przyleci ile to może trwać!

Sue wesła zaraz za bratem do samolotu i rozgladała sie uważnie

Skrzynia

W pewnym momencie poślizgnął się na czymś i wylądował na stercie bagaży. Próbując wstać zauważył, że jego noga ugrzęzła między rzeczami. Przerzucał torby, jedna za drugą, aż mógł oswobodzić nogę. Na dnie sterty zauważył znajomy plecak - Sue, czy to przypadkiem nie jest nasze?

Alex

-Tak! To mój plecak- powiedziałą i podbiegła do brata.Odebrała od niego zgubę.
-Idziemy z tąd czy szukamy jeszcze jakiś rzeczy, które mogą pomuc innym?

Skrzynia

- Pewnie przydałyby się leki, jakieś koce, jedzenie, woda. Poszukam jeszcze trochę, a ty na razie wyjdź z wraku. - spojrzał na siostrę błagalnie. Nie miał siły przekonywac jej jeszcze, że sobie poradzi.

Alex

-Wiesz bardzo dobrze ze chce ci pomóc! Albo przynajmniej stać tu i gdyby cokolwiek ci sie stało móc ci jak najszybciej pomoc!-powiedziała stanowczo patrząc na niego.

Skrzynia

- Sue, za mało wrażeń na dziś. Moglibyśmy się dzisiaj nie kłócić? - rozejrzał się bezradnie po wnętrzu maszyny. - Skoro chcesz tu zostać, to nie ma problemu. - chwycił pierwszy, lepszy plecak i szybko przegrzebał jego zawartość. Nic specjalnego. Wyrzucił wszystko i zaczął zbierać do środka przydatne rzeczy.

Alex

Stała tak i przygladała się mu. Ale nie odzywała. Była gotowa mu pomuc w karzdej chwili.

Skrzynia

Szybko przegrzebywał bagaże. Po dość krótkim czasie zgromadził kilka leków, znalazł nawet apteczkę pokładową, kilka butelek wodą i jakieś batony. Wszystko to chował do plecaka, jednocześnie poszukując własnych bagaży.

Alex

Rozejrzała się , widziała martwe ciała poprzypinane no foteli. Ona też tak mogła skończyć. Zamknęła oczy.